Velen van jullie hebben vast al gehoord of gelezen, wat er gebeurd is afgelopen donderdag 22 juli. Bij een verkeersongeval net buiten Damascus ben ik, Daniël zeer gewond geraakt, en is Eljosha overleden. Om volledige duidelijkheid te geven schrijf ik nu deze mail.

Inmiddels hadden we ruim 6000 geweldige en supergezellige kilometers gereden. We hadden 5 dagen in Syrië doorgebracht met het bezoeken van dode steden en oude Byzantijnse ruïnes, nadat we Turkije hebben verlaten. Eljosha was volledig in haar element en voelde zich zo gelukkig dat we dit samen deden. Op woensdagavond ontmoetten we Levi Oussoren in Damascus en we hebben een geweldige vijf uur gehad met hem van praten en bidden en warm eten en gezellig de oude stad bekijken. Op donderdagochtend vertrokken we om 7:10 uur vanuit ons hotel nadat Eljosha me nog een dikke knuffel en een zoen had gegeven en ik gaf haar nog een dikke zoen terug. Het verkeer was vanwege het tijdstip bijzonder rustig en we verwachtten binnen een uur in Jordanië aan te komen. Ik reed op de linkerbaan, 110 km per uur (de maximum snelheid) met compleet vrij zicht voor me. Ik haalde zo rustig een vrachtauto in die op de middelste baan reed. Toen verscheen er uit het niets van rechts voor die vrachtauto op de middelste baan, een andere vrachtauto die dwars over de snelweg overstak. Omdat hij zich voor mij achter die vrachtauto bevond, zag ik hem pas toen hij op mijn rijbaan was. Ik remde uit alle macht, waarbij we onderuit gleden. De motor gleed voor ons uit en eindigde onder de vrachtauto. Ik iets meer naar links tegen het voorwiel. Ik probeerde me direct om te draaien om te kijken hoe het met Eljosha ging. Iemand deed mijn helm af waardoor ik kon zien dat ze stil, net naast de rijbaan in het midden van de snelweg lag. Ik heb niet gezien wat er precies met haar is gebeurd, maar ze heeft de vrachtwagen in elk geval niet geraakt. Er verzamelde zich snel een menigte mensen om ons heen die direct Eljosha oppakten en in een busje op een bankje legden en vervolgens mij op de bank achter Eljosha in het busje duwden. Ik voelde direct dat mijn bovenbeen zwaar gebroken was maar met Eljosha ging het duidelijk veel slechter, want ze reageerde helemaal niet. Ik probeerde haar tot bewustzijn te roepen en bad voor haar. Ik kon vanwege mijn been wat ik moest vasthouden niet mijn handschoen uitdoen om haar pols te controleren. De mensen die in het busje reden zeiden me dat ze pols had, maar ik wist het niet zeker. Eventjes reageerde ze door zachtjes twee keer met haar hoofd te knikken, maar verder gaf ze geen reactie, en bleef ze naar boven staren. Na een kwartier rijden kwamen we aan in het ziekenhuis (ongeveer om 8 uur) en droegen ze Eljosha, nu wel professioneel, op een draagbaar naar binnen. Ik moest een tijd wachten in het busje totdat ze uiteindelijk mij ook meenamen. Ze maakten röntgenfoto’s van mijn hele lichaam en ook echo’s van mijn organen. Ik had een meervoudige, gecompliceerde open botbreuk aan mijn rechterbovenbeen, en kon moeilijk ademhalen doordat, zo bleek, mijn ribben waren gekneusd. Ik bleef voortdurend vragen naar Eljosha en hoe het met haar ging, maar iedereen bleef vertellen dat het goed met haar ging. Vlak na half tien vroeg ik het weer aan een dokter, die me het verschrikkelijke nieuws bracht, dat Eljosha was overleden, nadat ze 50 minuten hadden geprobeerd haar te reanimeren. Normaal gesproken reanimeren ze 20, maximaal 30 minuten, maar omdat Eljosha zo jong en mooi en sterk was, deden ze hun uiterste best, veel meer dan normaal, totdat er geen enkel elektrisch signaal meer gemeten werd in haar lichaam.

Achteraf hoorden we van de arts die haar had gereanimeerd, dat ze is gestorven aan de vele gecompliceerde, ook open botbreuken in haar beide benen en voeten en aan het bloedverlies wat daarmee gepaard is gegaan. Hij gaf op onze vragen aan, dat het gebrekkige vervoer waarschijnlijk geen verschil heeft gemaakt op de uitkomst, omdat als ze nog langer had moeten wachten op een ambulance ze ook te veel bloed had verloren. De dokter zei dat Eljosha waarschijnlijk op slag niets meer voelde en zonder pijn is gestorven. Hij was er gisteren, 4 dagen nadat het gebeurd was, nog helemaal van ontdaan, en huilde toen hij dit aan ons vertelde.

De vrachtautochauffeur is direct door de politie gearresteerd en naar we hebben gehoord door hen in elkaar is geslagen. Ik werd ook door de politie ondervraagd. Er werd gezegd dat ze mij ook naar het politiebureau wilden meenemen, maar dit kon de arts voorkomen. Er werd me aangeraden om te liegen en te zeggen dat Eljosha de bestuurder van de motor was, omdat ik als bestuurder van de motor ook in de gevangenis zou kunnen belanden.

Ik heb, nadat ik voor het eerst hoorde dat Eljosha niet meer leefde, Levi gebeld die direct kwam en zijn vriend Martijn meenam. Ze hebben me vanaf het begin af aan bijzonder bijgestaan. Toen heb ik Wytze gebeld omdat ik wilde dat iedereen zou bidden voor een wonder, en daarna belde ik mijn ouders en schoonouders. Natuurlijk was de schok voor iedereen heel erg groot en het was heel moeilijk, ook omdat ik bijna niet kon ademhalen door mijn ribben, en de verbinding ook heel slecht was.

Ik wilde Eljosha zien, omdat ik het gewoon niet kon geloven. Maar ik moest misschien wel tot 4 uur ’s middags wachten, tot ik naar haar toe mocht. Het is in deze cultuur heel ongebruikelijk om bij een overleden persoon te willen zijn, en het kostte Levi en Martijn veel moeite dit voor elkaar te krijgen. Ik lag op mijn ziekenhuisbed in al mijn bloed, want ze hadden aan mij eigenlijk nog niets gedaan. Zo reden ze mij op mijn bed naar haar toe. Eljosha lag op een ander bed onder een groen laken en ze zag er zo sereen uit, dat leek alsof ze gewoon sliep.

Omdat er duidelijk grote risico’s zitten aan wat we doen, hebben Eljosha en ik al langer geleden over heel veel dingen gepraat. En ook over de mogelijkheid, dat iets als dit zou kunnen gebeuren.

Ik wil dat graag uitleggen. Ons verlangen is dat heel de wereld Jezus leert kennen, en Zijn liefde en goedheid ervaart. Als je kijkt naar de staat van deze wereld, is er keihard een oplossing nodig die menselijk en politiek gezien niet voorhanden is. Denk maar eens aan (kinder-)prostitutie, het trafficken van mensen en de oneerlijke verdeling van goederen en mogelijkheden voor de mensen in deze wereld. We geloven dat Jezus 2000 jaar geleden gekomen is, voor iedereen gestorven is en opgestaan is uit de dood. Dit deed Hij om ieder mens persoonlijk redding aan te bieden, omdat het probleem als eerste in ons eigen hart zit. Maar we geloven ook dat Hij heel snel terugkomt. Zoals Jezus’ eerste komst duidelijk en heel concreet was voorzegd en alle profetieën daarover zijn uitgekomen, zien we dat veel profetische beloften rond Zijn 2^e komst in onze tijd vervuld worden. We kunnen daardoor weten dat Zijn terugkomst dichtbij is. Hij komt nu niet om voor ons te sterven, maar als Rechter die het grote onrecht bestraft en gerechtigheid brengt. En Hij komt als Bruidegom, om voor altijd volledig samen te zijn met alle mensen die Hem hebben geaccepteerd. Jezus verlangt dat de mensen die in Hem geloven, Hem ook diep persoonlijk steeds beter leren kennen, en Hem uit liefde volgen in alles, waar Hij ook gaat. En ook dit is onze passie, om gelovigen overal in de wereld aan te moedigen en te helpen om die echte relatie met Jezus te ervaren door de Heilige Geest. We hebben besloten dat dit zo belangrijk en kostbaar is, dat we bereid waren hiervoor niet alleen te leven, maar ook te sterven, hoewel we alles in het werk stellen om dat laatste te voorkomen.

Op onze bruiloft, 5 jaar, 2 weken en 6 dagen geleden hebben we elkaar beloofd altijd van elkaar te houden, elkaar trouw te zijn en het beste in de ander te willen aanmoedigen. Maar wel als nummer twee, want Jezus is voor ons allebei nummer één. Hij is onze grote Geliefde en we zijn elkaars geliefden en leefden om samen Jezus te volgen, van Hem en elkaar te houden en super gelukkig te zijn in het leven. Een van mijn grootste vreugden is, dat we elkaar zoveel vertrouwen en liefde gaven, dat we het durfden om onszelf helemaal te geven en te ontplooien. Er was niets in mij wat Eljosha niet kende en er was niets in Eljosha wat ik niet kende. En dat gaf ons vleugels!

Deze reis maakten we vanuit het verlangen om niet alleen mooie plekken en mensen in de wereld te zien, maar ook te doen wat onze passie was. En dat is niet zonder risico’s. Eljosha en ik hadden met elkaar afgesproken dat wanneer een van ons zou sterven, we Jezus’ opdracht uit Mattheus 10 vers 8 (Genees zieken, wek doden op, maak melaatsen rein, drijf demonen uit.) zouden uitvoeren, en de ander hem/haar uit de dood zou opwekken. Vanuit de hele wereld horen we getuigenissen dat mensen in de naam van Jezus opgewekt worden uit de dood, en wij zouden dat ook graag willen!

Zo lag ik op mijn bed naast Eljosha´s lichaam, want ze was er zelf niet meer. Ondanks de pijn van mijn breuken lukte het me om haar net aan te raken met mijn hand en bad ik dat de realiteit van de opstandingskracht van Jezus in Eljosha zichtbaar zou worden. Ik bad dat ze in de naam van Jezus op zou staan uit de dood en zou leven, want haar leven was nog lang niet klaar. Ik legde mijn hand op haar hoofd, en op haar buik en vroeg Jezus een wonder te doen. Zo heb ik denk ik 10 minuten gebeden en leven over haar uitgesproken totdat ik moest stoppen, omdat de mensen van het ziekenhuis haar naar een mortuarium in een staatsziekenhuis gingen brengen.

De opstanding die ik verwachtte (Jezus heeft het beloofd) en waar ik voor bad, was niet gebeurd en ik werd teruggereden naar binnen Kort daarna werd ik aan mijn botbreuk geopereerd. In eerste instantie wilde ik, in overleg met de ANWB, hier niet geopereerd worden, maar het bleek niet anders te kunnen. Hoewel het verzorgende personeel soms heel lomp en de kwaliteit van hun werk vaak slecht is, is de operatie wel goed uitgevoerd en zijn de artsen best bekwaam. Ze hebben een stalen pin met vier schroeven in mijn bovenbeenbot aangebracht, wat 2 jaar moet blijven zitten. De röntgenfoto’s laten zien dat de grote botstukken goed bevestigd zijn en de verwachting is, dat de losse botstukken goed vast zullen groeien als de zwellingen, als gevolg van inwendige bloeding, verdwijnen. De volgende ochtend bewees de dokter direct dat hij geweldig werk had afgeleverd door even flink aan mijn been te zwengelen, te rukken en te trekken. Het bot was helemaal goed gezet, en verstevigd, maar hij hield geen enkele rekening met de wonden eromheen. Het menselijk lichaam wordt hier meer gezien als een boel afzonderlijke onderdelen die aan elkaar vast zitten, dan als een lichaam wat compleet in verbinding staat. En de emotionele kant wordt helemaal niet meegenomen. Veel doktoren die aan mijn bed kwamen, denken dat mijn been het enige letsel is. Ik moet voortdurend uitleggen wat er met Eljosha is gebeurd en hoe mij dat natuurlijk ook beïnvloedt. Toch is dit ziekenhuis, wat Al Salaam – de vrede – heet, het beste ziekenhuis wat er in Syrië is. Het is een specialistisch privéziekenhuis. De arts die mij heeft geopereerd, is ook een professor die in Damascus les geeft. Hoe ellendig alles ook is, is het heel bijzonder hoe God me hier heeft gebracht. Het had ook heel anders kunnen zijn. De gastvrijheid is zo bijzonder hier, het is naast een ziekenhuis ongeveer ook een hotel.

Na mijn operatie werd ik terug naar mijn kamer gereden en ging Levi ook naar huis. Er is voortdurend politie bij me in de buurt geweest, om me te beschermen en in de gaten gehouden. De eerste nacht bleef er zelfs een agent in mijn kamer op de bank slapen en dat geeft natuurlijk helemaal geen ontspanning. Daarnaast werd ik elke twee uur wakker gemaakt en lek geprikt. De volgende ochtend vroeg kwam Levi om 6 uur met mijn schoonouders binnen, die hij van het vliegveld had opgehaald. Dat was bijzonder fijn, maar ook heel erg emotioneel om ze te zien en elkaar vast te houden. Er zijn eigenlijk helemaal geen woorden, die je op dat moment kunt zeggen. Dezelfde middag haalde Levi Arjan en Wytze van het vliegveld op en het was heel fijn door zulke vrienden hier ook gedragen te worden. Het was en is heel bijzonder en bovennatuurlijk hoe we ondanks het verschrikkelijke gemis en de pijn we toch echt vrede en de aanwezigheid van Jezus ervaren.  We voelden dat ons verdriet helemaal op zijn plek was, maar dat er direct ook hoop was en is, omdat Jezus hiervan duidelijk niet de veroorzaker is, maar wel alles mee laat werken ten goede voor degenen die Hem liefhebben. Dat is niet alleen een belofte die in de Bijbel staat, maar we merkten ook echt dat God hier bij ons aanwezig was en hier doorheen ook echt bijzondere dingen zou gaan doen. Eigenlijk hebben we direct daar al dingen van gezien. Mensen die het met elkaar goed maken, na een lange tijd van een lange tijd van ruzie. Mensen die hun leven op orde brengen, door overspelige relaties te beëindigen. Mensen hier in het ziekenhuis bijzonder zijn aangeraakt door het leven en sterven van Eljosha.

Kort daarna kwam Michel, mijn broer, en de dag daarna mijn ouders die eerst nog uit Frankrijk naar Nederland hadden moeten reizen. Zij hebben heel veel van de medische zorg voor mij verbeterd. Mede doordat Michel een verpleegkundige achtergrond heeft, was het heel prettig dat hij zijn kennis en autoriteit op dit terrein liet blijken. Michel bleef dag en nacht bij me slapen, zodat die agent ook geen kans meer had om zich op te dringen. Dat was heel bijzonder, maar ook heel zwaar voor Michel.

Vanaf de eerste dat de dokter na de operatie aan mijn bed kwam, vond hij dat ik moest gaan lopen achter een instabiel looprekje. Vandaag heb ik dat heel veel gedaan, met verschrikkelijke pijn in mijn bovenbeen, want van rustige opbouw hebben ze hier nog nooit gehoord. Toch moet ik zorgen mobiel te worden om vervoerd te kunnen worden met het vliegtuig en moet ik ook een gezonde stoelgang hebben, maar je kunt je voorstellen dat ik geen trek had de afgelopen week.

De steun van Levi en de mensen die zijn gekomen en van de mensen die over de hele wereld voor ons hebben gebeden was onmisbaar. Ik ben zo dankbaar dat er zoveel intensief gebed in eenheid voor ons is geweest vanuit verschillende groepen in ons leven. Jullie begrijpen wel dat ik het gebed van jullie allemaal nog heel hard nodig zal hebben de komende tijd.

Afgelopen zondag zijn Jaap en Frea, Joke en Ricardo, Wytze en Arjan en Michel bij het lichaam van Eljosha geweest. Wytze heeft haar gezalfd met olie en de opstandingskracht van Jezus over haar lichaam uitgebeden. Ze ervoeren een diepe vrede, we ervoeren Jezus’ aanwezigheid om ons en in ons. Ze zongen Gods lof. Maar Eljosha kwam niet meer tot leven. Iedereen was op dat moment aan het bidden en we waren om Eljosha’s lichaam met een menigte gelovigen. Ze ervoeren de vrede als heel intens en diep.

Het was voor hen heel moeilijk om terug te komen bij mij  en het was voor mij verschrikkelijk om te horen dat Eljosha niet uit de dood was opgestaan. Eigenlijk is het niet zo verwonderlijk dat Eljosha niet is teruggekomen, omdat het in haar hele leven al haar grootste verlangen is geweest om dicht bij Jezus te zijn. Ze vertelde me wel eens dat zij zich niet kon voorstellen hoe mensen die gestorven waren en bij Jezus (de liefde in eigen Persoon) waren geweest, weer terug wilden komen naar de aarde.

Er zijn veel moeilijkheden om alle procedures rond te krijgen om op het vliegtuig te komen dat de ANWB heeft geboekt, maar we vertrouwen op God dat Hij alles in handen heeft, we bidden er ook intensief voor. Zoals het er nu uitziet kunnen we donderdagochtend samen met Eljosha’s lichaam en mijn ouders en schoonouders en Levi terug naar Nederland met het vliegtuig op lokale tijd 16.00 uur via Wenen. We arriveren dan donderdag ’s nachts op Schiphol. En Eljosha’s lichaam zal vrijdagochtend 10.00 uur aankomen.

Ik zal de komende tijd bij Arjan en Liesbeth Krijtenburg in Amersfoort verblijven.

Gebroken maar hoopvol en vol met liefde van Jezus, wens en bid ik jullie ook heel veel troost toe.

Daniel.